«تفسير» (Interpretation): عملی است که در نتيجة آن، موارد تاريک، مبهم و مجهول يک عبارت در يک قاعدة حقوقی تبيين شده و معنای واقعی و صحيح آن آشکار می‌­شود.

انواع تفسير عبارتند از:

1. تفسير علمی‌ يا تفسير دکترينی: توسط حقوقدانان برجسته انجام می‌­گيرد و هرچند فاقد اعتبار حقوقی است ولی از آنجا که زمينه­ساز و راهنمای ساير انواع تفسير است، حائز اهميت می‌­باشد.
2. تفسير رسمی‌ يا تفسير اصيل: توسط مرجع واضع قاعدة حقوقی انجام می‌­شود. گاهي به صورت يک جانبه (تفسير انفرادی) توسط هر طرف معاهده و گاه به شکل دسته جمعی توسط متعاهدين (تفسير جمعی) صورت می‌­پذيرد.
3. تفسير اثباتی: توسط ثالث انجام می‌­گيرد. به اين ترتيب که طرف­های يک معاهده، يک ثالث را برای تفسير معاهدة مورد اختلاف، تعيين می‌­کنند.