شبهه مفهوميه:

هنگامي كه معنا و مفهوم مخصص روشن نيست (عدم صراحت) را شببه مفهوميه گويند كه در اين صورت دو حالت ترديد و بلاتكليفي براي مكلف ايجاد گردد كه عبارتند از دوران امر بين اقل و اكثر[1] و دوران امرين دو امر متباين[2] (متباينين) كه با توجه به دو نوع مخصص اعم از متصل و منفصل چهار حالت قابل تصور است:

1. مخصص متصل و دوران بين اقل و اكثر: در اين حالت اجمال مخصص به عام سرايت مي‌نمايد بنابراين نمي‌توان به اصل عدم تملك جست چرا كه مخصص اجازه نمي‌دهد كه عام ظهوري در عموم پيدا نمايد مانند ...

2. مخصص متصل و دوران امريين متباينين: بنابر دليل بند 1، اجمال مخصص به عام سرايت مي‌نمايد مانند ...

3. مخصص منفصل و دوران بين اقل و اكثر: در اين حالت تمسك به عام براي دخول اقل در حكم عام جايز بوده چرا كه در اينجا، به دليل انفصال مخصص، منعي براي ظهور عام در عموم نمي‌گردد بدين ترتيب كه اقل از عموم خارج شده و الباقي (ماعداي آن) باقي مانده و حجت است مانند ...

4. مخصص منفصل و دوران بين متباينين: در اينجا اگرچه به دليل منفصل بودن مخصص، عام فرمت ظهور در عموم را پيدا مي‌نمايد وليكن علم اجمالي (اجمال مخصص) عام را از حجيت مي‌اندازد مانند ...

شبهه مصداقيه:

هنگامي كه مخصص از جهت مصداق و افراد ابهام داشته باشد نه از حجت مفهوم به عبارتي پرسش آن است كه آيا فلان مصداق از مصاديق مخصص است يا خير؛ پس از پاسخ به اين پرسش دامنه حكم عام تبيين شود مانند ... .

در اين خصوص يقيناً دو حجت وجود دارد اولي حجيت عام و دومي حجيت خاص در مدلول خود وليكن در مورد دخول مصداق مشكوك در حجت عام و حجت خاص جهل وجود دارد به همين دليل در شبهات مصداقيه خواه در مورد مخصص منفصل و هم در خصوص مخصص متصل، تمسك به عام جايز نيست[3].