ماده 338- بيع عبارت است از تمليك عين به عوض معلوم

ماده 339- پس از توافق بايع و مشتري در مبيع و قيمت آن عقد بيع به ايجاب و قبول واقع مي‌شود. ممكن است بيع به داد و ستد نيز واقع گردد.

ماده 340- در ايجاب و قبول الفاظ و عبارات بايد صريح در معني بيع باشد.

ماده 341- بيع ممكن است مطلق باشد يا مشروط و نيز ممكن است براي تسليم تمام يا قسمتي از مَبيع يا براي تأديه تمام يا قسمتي از ثمَن اجلي قرار داده شود.

ماده 342- مقدار و جنس و وصف مبيع بايد معلوم باشد و تعيين مقدار آن به وزن يا كيل يا عدد يا ذَرع يا مساحت يا مشاهده تابع عرف بَلَد است.

ماده 343- اگر مبيع به شرط مقدار معين فروخته شود بيع واقع مي‌شود اگرچه هنوز مبيع شمره نشده يا كيل يا ذرع نشده باشد.

ماده 344- اگر در عقد بيع شرطي ذكر نشده يا براي تسليم مبيع يا تأديه قيمت موعدي معين نگشته باشد بيع قطعي و ثمَن حال محسوب است مگر اينكه بر حسب عرف و عادت محل يا عرف و عادت تجارت در معاملات تجارتي وجود شرط يا موعدي معهود باشد اگر چه در قرارداد بيع ذكري نشده باشد.

در آثار بيع

ماده 362- آثار بيعي كه صحيحاً واقع شده باشد از قرار ذيل است:

1. به مجرد وقوع بيع مشتري مالك مبيع و بايع مالك ثمن مي‌شود.[1]
2. عقد بيع بايع را ضامن درك مبيع و مشتري را ضامن دَرَك ثمن قرار مي‌دهد.
3. عقد بيع بايع را به تسليم مبيع مُلزم مي‌نمايد.
4. عقد بيع مشتري را به تأديه ثمن ملزم مي‌كند.